Om 1 uur ’s nachts vertrok ik van huis voor een lange vermoeiende reis naar de Filipijnen. De eerste tussenstop was in Peize, het gezamenlijke vertrekpunt bij Sonja en Albert waar ook Tjerk zou komen. De volgende tussenstops waren Dusseldorf, München, Doha (Qatar) en Cebu. Vanaf Cebu is het nog ca 4 uren over land naar onze eerste bestemming, het Amontillado Beach Resort in Dauin op Oriental Negros. Na een reis van ca 40 uren kwamen we de volgende dag ’s avonds laat plaatselijke tijd aan. Gelukkig had ik in het vliegtuig de nodige uurtjes geslapen, zodat ik niet helemaal uitgereisd was.
Na een prima nachtrust hebben we het de eerste dag rustig aan gedaan. ’s Ochtends eerst alle Padi paper shit geregeld en die middag een rustig duikje gemaakt.
De eerste volledige duikdag vielen we gelijk met onze neus in de boter. Er was een permit om twee keer te duiken bij The Pier van Bacong, onze favoriete duikstek op de Filipijnen. Er waren ideale omstandigheden die dag, dus goed zicht en er lagen geen grote boten. Ook onder water was het weer uitmuntend. Naast meerdere zeepaardjes, ghost pipefishes, kleine en heel grote frogfish, tientallen naaktslakjes, murenes, jonge vleermuisvis was het er zo vol met ander leven dat je niet uitgekeken raakte. Bij de pier hebben we deze vakantie nog enkele adembenemende duiken gemaakt, warbij we elke keer weer werden verrast door het afwisselende macroleven. Het hoogtepunt was een onvergetelijke nachtduik. Tijdens een nachtduik is alles nog kleurrijker en spectaculairder dan overdag.
Het eerste dagtripje maakten we naar Apo Island, een van de bekendste en mooiste duikplaatsen van de Filipijnen. We troffen het met het weer, want het was zonnig en geen wind, zodat er vrijwel geen golven waren. Rond Apo maakten we drie schitterende duiken, alledrie gekenmerkt door een zeer forse stroming. Dat was soms wel even hard werken om vlak bij het rif te blijven.
Apo is een beschermd natuurreservaat en zodoende wordt er niet meer gevist. Het eiland staat vooral bekend om zijn kleurrijke en gevarieerde koraaltuinen vol harde en zachte koralen in allerlei soorten, maten en kleuren. Daarnaast wemelt het er van de vissen. Hoewel het een plek met veel stroming en voedsel is, is er nagenoeg geen groot spul. Dit is kennelijk in het verleden ooit weggevangen en heeft de populatie zich (nog) niet kunnen herstellen. Op de terugweg naar het resort kwamen we nog een groep dolfijnen tegen.
Vrijdags vonden we het tijd voor de eerste rustdag en hebben we een dagtripje gemaakt naar een aantal druipsteengrotten. Op Negros schijnen meer dan 300 grotten te zijn, waarvan er tot nog toe slechts 3 open zijn voor toeristen. Op zich het bezichtigen wel waard, maar ze staan in geen verhouding tot bijv. de grotten van Han of Remouchamps.
Het was bijna 2 uur rijden vanaf ons resort en onderweg konden we echt de sfeer van het dagelijkse Filipijnse leven proeven. We kwamen rond de ochtendspits door Dumaquette en het was nog drukker dan anders met trikes, brommers, jeepneys en andere vervoersmiddelen. Verder op het platteland waren er talloze rietsuikerplantages en viskwekerijen, waar voornamelijk Tilapia werd gekweekt. Vroeger werden de oogsten per trein vervoerd, maar dat is verleden tijd. Als herinnering stond er nog ergens een oude stoomlocomotief.
Langs de weg was het ook een en al bedrijvigheid, want je zag allerlei eet- en marktkraampjes, meubelmakers, houthakkers, bandenreparateurs en niet te vergeten de busjes, jeepneys, easyrides en trikestaxi’s die je echt overal tegenkomt.
Het volgende dagtripje met duiken was naar het eiland Siquijor, wat ongeveer een halfuurtje varen was vanaf het resort. Op de heenreis was er nog een strak zeetje, dat was op de terugweg wel anders. Er waren metershoge golven, waardoor de terugreis dan ook twee keer zo lang duurde. We werden regelmatig onder het buiswater bedolven, maar met deze temperaturen van het water (30 graden) was dit helemaal niet erg.
Rond het eiland zelf hadden we drie mooie duiken gemaakt, allemaal langs schitterend met allerlei soorten harde en zachte koraal begroeide steile wandjes. We zagen veel verschillende naaktslakjes, anemoonvisjes, mantis shrimps, een schildpad en veel ander klein spul.
’s Woensdags mochten het bezoek aan de wekelijkse markt van Malatapay niet missen. In een overvolle jeepney, een soort kleine bus in de vorm van een grote jeep, zijn we naar de markt gereisd. Het is toch weer een wonder dat er 33! personen in zo’n voertuig passen. Een stuk of 5 Filipino’s hingen naast of achter de jeepney. Voor een ritje van ca 20 km met dergelijke openbaar vervoer betaalden we met z’n vieren in totaal iets meer dan 1 euro. Bijna iedereen reist hier met het openbaar vervoer, wat prima is geregeld en vrijwel niets kost.
Op de markt is van alles te beleven. Van heinde en verre komen de mensen om hun waar te verkopen. Er wordt een grote verscheidenheid van allerlei spullen aangeboden, zoals zelf geteelde groente en fruit, kleding, meubelen, verse en gedroogde vis in alle soorten en maten, vogels, kippen, varkens en waterbuffels. Naast de verscheidenheid in aangeboden goederen was er net zo’n verscheidenheid in personages die er rond liepen.
De dagen in Dauin vlogen voorbij. Naast de 20 duiken die we hier gemaakt hebben, was het prettig vertoeven in het resort. Na het duiken konden we lekker bijkomen in het zwembad, veelal onder het genot van een koud biertje. Het eten was weer prima geregeld met veel afwisseling en de bediening was uiterst vriendelijk.
Voor de tweede verblijfplaats moesten we verkassen van Oriental Negros naar Moalboal op het eiland Cebu. Evenals de eerdere ervaringen met transfers was dit weer perfect geregeld. We werden keurig op tijd op de boot naar Cebu gezet en op Cebu stond de volgende taxi al weer te wachten om ons naar het resort in Moalboal te brengen.Dit was toch nog een rit van bijna 2 uur.
We logeerden in het Dolphin House Beach Resort, waar we mooie grote huisjes en een ruime veranda hadden. Dit resort wordt gerund door een Belg. Zoals we al op andere plaatsen in de Filipijnen hadden ervaren, was het hier ook allemaal prima geregeld. Alles was goed schoon, het personeel was uitermate vriendelijk, het eten was ook hier uitstekend en afwisselend, al was het soms wel even wachten.
Het weer is op Moalboal volledig omgeslagen. De eerste twee weken hadden we schitterend zonnig weer gehad en hadden we al een mooi bruin kleurtje gekregen. We weten nu ook weer waarom het regenseizoen is. Een grauwe wolkensluier met een miezerig regentje maakt het weer enkele dagen iets minder aangenaam. We hebben ook nog een keer zwaar onweer gehad. De temperaturen blijven gelukkig aangenaam.
Met duiken merk je niet veel van dit weer, je hebt alleen iets minder licht doordat de zon niet schijnt. De eerste dag hebben we een duik aan het einde van de middag gemaakt op Talisay Point, waar tegen de schemering mandarijnvisjes zijn te zien. We werden niet teleurgesteld, want we hebben er een aantal gezien. Alleen het fotograferen van deze beesten is een stuk lastiger. Later hebben we ze ook nog op dezelfde locatie overdag gezien.
De tweede dag zouden we een duiktripje maken, waarbij we tussen de duiken door de bekende Kawasan watervallen op Cebu zouden bezoeken. Vanwege de slechte weersomstandigheden is deze trip een dagje uitgesteld. Bij het tripje maakten we de eerste duik bij de bekende duikstek Pescador. Dit eilandje is een van de bekendste en volgens de verhalen mooiste duikstekken van de Filipijnen. Hier hebben we later nog twee duiken gemaakt. Het eiland is inderdaad mooi begroeid met allerlei koralen en er was een overvloed aan (kleine) vis, vooral rond de 5 meter. Maar om dit gelijk te betitelen als een van de toplocaties was wat overderven.
Tijdens de lunch bezochten we een mooi wit zandstrandje waar we onze sandwiches en vers fruit hebben genuttigd. Na de lunch begon het weer te regenen en hebben we de watervallen van Kawasan bezocht. Dit is een belangrijke toeristische trekpleister op Cebu en was een bezoekje tijdens zo’n duiktripje wel waard.
Op de terugweg hebben we nog een duikje bij Badyan Wall gemaakt. Wat het meeste is bijgebleven van deze duik waren de tientallen doornkronen, die het koraal aan het vernietigen waren. Een opruimactie van de plaatselijke duikcentra zou hier niet verkeerd zijn.
Tijdens een van de duiken kwamen we in het territorium van een grote Titan triggerfish.
De gids werd aangevallen en moest zichzelf behoorlijk verdedigen. Hij gaf een seintje dat wij hier met een boog omheen moesten zwemmen, zodat wij hier geen last van hadden. Bijna iedereen had het gezien, uiteraard was Tjerk weer de uitzondering. Op het seintje van de gids geeft hij gewoon een ok-teken en zwemt op zijn gemakje het territorium van de triggerfish binnen. Nadat de triggerfish hem had aangevallen en in zijn vin had gebeten wist hij niet hoe snel hij dit gebied moest verlaten. Ik had mijn masker vol water van het lachen. Later bleek dat de tand afdruk van de vis in zijn vinnen stonden.
Het duiken op Moalboal is compleet anders dan bij Dauin. Moalboal zijn voornamelijk steile wandjes met veel koraal. Persoonlijk vond ik het allemaal minder spectaculair en afwisselend dan bij Dauin of Alona Beach (met name Balicasaq) en ook de vis rijkdom had ik van tevoren veel omvangrijker verwacht. Al met al waren de persoonlijke verwachtingen van het duiken bij Moalboal wellicht te hoog in geschat. In de 12 duiken die we hier maakten, hebben we af en toe wel leuke dingen gezien, maar hier hoef ik geen tweede keer naar toe. Het was opvallend dat we deze berichten ook van andere gasten hebben opgevangen.
De laatste dag voor vertrek naar huis mochten we niet meer duiken en zijn we Moalboal even in geweest. Het is slechts een klein plaatsje en er was behalve de lokale markt niet veel te beleven. In het algemeen is het wel merkbaar in de omgang met de mensen dat het hier een stuk toeristischer is dan Dumaquette. Het is daar net wat spontaner en gemoedelijker.
De terugreis zou op papier een paar uur korter duren dan de heenreis, voornamelijk door minder lange tussenstops. Behoudens een ongegeneerd harde snurker die enkele rijen uit de slaap hield, verliep de reis tot München voorspoedig. Vanwege een technisch probleem was onze vlucht naar Düsseldorf vervallen. Er werd met diverse tijdstippen voor een vervangende vlucht geschermd, maar uiteindelijk konden we met een vertraging van zo’n 6 uur alsnog naar Dusseldorf vertrekken. De terugreis nam in totaliteit toch nog zo’n 37 uur in beslag. Moe maar voldaan konden we terugkijken op weer een geslaagde vakantie.
In deze vakantie hebben we in totaal 32 duiken gemaakt met een gemiddelde duiktijd van bijna 74 minuten.