De eerste trip naar de Malediven in 2005 was zo goed bevallen dat we dit nog een keer wilden herhalen. Net als vorige keer hadden we geboekt op de Dinasha, met het verschil dat Bas van der Mee de leiding van Ruud Paesie had overgenomen. Van de vorige trip waren mijn vaste reispartners Albert en Sonja van Loenen weer aanwezig voor de 10 daagse duiksafari.
Na een voorspoedige reis kwamen we ’s ochtends vroeg aan op Male. Daar stond Bas ons al op te wachten en konden we kennis maken met de rest van
de vakantiegangers. De meeste gasten op de boot waren Belgen, die we toevallig ook al op het vliegveld van Dusseldorf hadden getroffen.
Op de Dinasha werden we hartelijk ontvangen met een verse kokosnoot. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt was het gelijk tijd voor een eerste duik om te kijken of alles in orde is en uit te loden. De eerste duik van mijn vorige trip met de Dinasha in 2005 was op Lankan Finolhu Beyru, waar we gelijk een groep manta’s zagen. Nu maakten we de checkduik op Banana Reef.
’s Avonds hebben we de reisplanning van de trip doorgenomen en op advies van onze duikgidsen Bas en Christian zijn we niet naar Hanifaru Bay gegaan. Deze duikstek was wel een van onze trekkers vanwege de vele manta’s en walvishaaien. Volgens de gidsen was het daar de afgelopen periode zo druk geweest met duikers, snorkelaars en boten dat er geen garantie was dat we ze daar nog zouden zien. Op hun advies hebben we Hanifaru overgeslagen om ons geluk ergens anders te beproeven.
We zijn eerst richting Zuid Male gevaren en hebben onder meer een duik gemaakt op het Kuda Giri Wreck. Dit is een vissersboot die zo’n 10 jaar geleden is afgezonken om een kunstmatig rif te vormen. Het schip was al mooi begroeid met diverse koralen en er was een grote diversiteit aan vissen.
We hebben 2 dagen vertoefd op Zuid Male en hebben daarna de oversteek gemaakt naar het Ari Atol, waar we nagenoeg de rest van de trip zouden cruisen.
Op weg naar Digurah Thila zagen we ineens allemaal manta’s onder de dhoni zwemmen. 
Aangezien we de uitrusting net aan hadden getrokken zijn we direct overboord gesprongen in de hoop tussen de manta’s te duiken. We kwamen in een enorme stroming terecht en moesten ons goed aan de bodem vasthouden om niet weg te spoelen. Na 5 minuten waren de manta’s weer verdwenen en klommen we weer op de dhoni om alsnog de duik op Digurah Thila te maken.
De meeste duiken in het Ari Atol waren stromingsduiken, wat vrijwel altijd een garantie is om haaien, roggen, tonijnen, barracuda’s en andere grote jongens te zien. Daarnaast 
waren er weer genoeg soorten murenen, slakjes, garnaaltjes en kreeftjes te bewonderen en er was vis, heel veel vis. De toestand van het koraal was heel divers. Op sommige thila’s was er veel dood koraal, waarschijnlijk door de tsunami en El Nino en op andere plaatsen was het in uitstekende toestand. Er waren stukken bij waar we honderden meters driften over gigantische tafelkoralen van enkele meters doorsnede. Af en toe lagen er zelfs kleine white tips te slapen onder deze tafelkoralen.
Tussen de duiken door zijn we op zoek geweest naar walvishaaien. We hebben er een gevonden van een meter of vier waar we een tijdje mee konden snorkelen voor hij weer in de diepte verdween.
We waren in de gelukkige omstandigheid om twee nachtduiken te maken op Maaya Thila. De eerste avond was het redelijk druk met andere duikers, maar de tweede avond heerlijk rustig. Dit blijft toch mijn favoriete stek voor een nachtduik met weer volop jagende whitetips, roggen, murenen en octopussen. 
Verder was er genoeg ander leven, zoals meerdere steenvissen, schildpadden, krabben, kreeftjes en garnaaltjes.
Een paar avonden lagen we in een beschutte lagune waar veel plankton aanwezig was. We hoopten op nachtelijke manta’s en die lieten zich gelukkig ook zien. Het was een spectaculair gezicht om te zien hoe ze voortdurend rondjes draaiden om zich te voeden met het plankton.
Een van de laatste duiken hebben we gemaakt op het Maldives Victory Wreck. Dit wrak met een lengte van 110 meter is vergaan in 1981 en ligt vlak naast de landingsbaan van het vliegveld op Male. 
Het wrak is schitterend begroeid met sponzen en koralen en er was een overdosis aan vis aanwezig in deze beschermde omgeving. Een deel van de lading, alles wat niet interessant was voor plunderaars, ligt nog steeds in de ruimen waar je gewoon doorheen kunt duiken. Er lagen nog pallets met zakken cement, cassettespelers en allerlei huishoudelijke artikelen. De Belgen hadden een paar doosjes met make-up artikelen naar boven gehaald, maar bij het openen was alles al verpulverd door het zeewater.
De laatste duik was op mantapoint Lankan Finolhu Beyru. Dit werd een waardige afsluiting van de trip, want we hebben meerdere manta’s gespot die hier werden gepoetst. Het blijft een adembenemend gezicht deze beesten met een spanwijdte van meer dan 4 meter boven je te zien zweven.
Een van de hoogtepunten was ook nog een diner ’s avonds op een onbewoond eilandje. De bemanning had veel tijd besteed om het strand sfeervol te versieren met allemaal kaarsjes. Als tafel hadden ze een schitterende walvishaai gemaakt van zand en onder de palmbomen hadden ze een lopend buffet gezet. Zoals de hele trip het geval was, had de kok zich hier ook weer uitgeleefd op een prima maaltijd.
De kok heeft de hele trip weer bewezen dat hij de belangrijkste persoon aan boord was. Elke dag toverde hij weer de lekkerste gerechten uit zijn keukentje. Uiteraard hebben we veel verse vis gegeten, vaak door de bemanning zelf die dag gevangen.
We hebben enorm geluk gehad met weer, want vrijwel de hele periode is het windstil geweest. Ook het nodige grote wild heeft zich in ruime mate laten zien, zodat we kunnen terugkijken op een geslaagde duiksafari. In totaal heb ik deze trip 26 duiken gemaakt.
